Boek review: Zijn we niet te vroeg? van Hugo van Duijn

Ik hoorde de laatste tijd van diverse mensen erg positieve berichten over het boekje ‘Zijn we niet te vroeg?’ van dierenarts Hugo van Duijn. Om die reden besloot ik mijn stapel ongelezen boeken voor heel even te laten voor wat het is, en dit boekje te bestellen. Het is bij veel dierenartspraktijken gratis verkrijgbaar, ik bestelde het online tegen betaling van de verzendkosten bij Dierenrust.

Eerste indruk

Ik had nog geen idee van de omvang van het boekje, dus ik moet in alle eerlijkheid bekennen dat mijn eerste gedachte toen ik het boekje in handen kreeg was: ‘Oeps, dun!’. Het is ongeveer de grootte van een ansichtkaart, en heeft 31 pagina’s. Het lettertype is echter niet groot, en er staan geen afbeeldingen in behalve de prachtige potloodtekening van Clinto, de hond van Hugo, voor in het boekje. Deze tekening is ook door hemzelf gemaakt.

De inhoud

Hugo begint het boekje met een voorwoord waarin hij spreekt over diezelfde Clinto, dat onder andere zijn ervaringen met die hond hem inspireerden tot het maken van dit boekje. Vervolgens legt hij een en ander uit over ‘het laatste hoofdstuk’ de laatste fase van het leven van je geliefde dier. Dat dat laatste hoofdstuk niet altijd perse samen hoeft te hangen met hoge leeftijd, maar bijvoorbeeld ook door ziekte kan aanbreken, hoef ik denk ik niemand te vertellen. Waar veel mensen echter niet bij stil staan vermoed ik, is iets waar Hugo wel kort over spreekt: ernstige gedragsproblemen. Het komt niet veel voor, maar als gedragstherapeut hoor ik helaas weleens verdrietige verhalen van collega’s die eigenaren hebben begeleid bij het maken van deze ongetwijfeld enorm moeilijke keuze. Ik vind het daarom erg fijn dat er ook in dit boekje aandacht aan besteed wordt!

Hugo verteld vervolgens over de criteria van levenskwaliteit. Hij ziet willen eten, willen drinken, vrolijk zijn en geschikt zijn als huisdier als minimale eisen voor de kwaliteit van het leven van je dier, en gaat uitgebreid op ieder van die eisen in.

Vervolgens stelt hij de lezer voor de uitdaging om, gewapend met deze eisen, te kijken naar de situatie van je eigen huisdier. Via een aantal, soms best confronterende, uitspraken en vragen zet hij je aan het denken. 

Mijn eigen honden zijn hopelijk nog lang niet zover. Juno is in april elf geworden en hoewel ze maandelijks naar de fysio gaat en wat trager wordt, denk ik, zeker met de kennis uit dit boekje in mijn achterhoofd, dat haar kwaliteit van leven nog prima is. Maar toch is het goed om er wel bij stil te staan. Als we dat ruim van tevoren doen, valt het straks niet zo rauw op ons dak als het, hopelijk over vele jaren, dan zo ver is dat we de keuze moeten maken.

Eindoordeel ‘Zijn we niet te vroeg’

Ik vond het best een confronterend boekje, maar dat komt natuurlijk vooral omdat we eigenlijk helemaal niet stil willen staan bij de sterfelijkheid van onze geliefde honden. Echter komt dat moment uiteindelijk toch, helaas.

Het boekje is op een respectvolle manier geschreven maar zet je toch aan het denken, en dat vind ik erg knap gedaan!

De auteur eindigt het boekje met het aangrijpende verhaal van zijn Clinto, en de manier waarop hij over zijn hond schrijft, geeft volgens mij goed weer hoe veel hij om dieren geeft. 

Ik kan dit boekje van harte aanbevelen aan iedereen die huisdieren heeft, ook zij die nog jong zijn en hopelijk nog vele jaren bij ons zullen blijven. Want ooit komt voor ons allemaal dat moment dat we ons afvragen: Zijn we niet te vroeg?